Tuesday, January 31, 2023

K.K Pillai or Kanagasabai pillai's Fake Naga Race claims and Vellalization

 Maravar,Parathavar are Wrongly cosider and Written by KK Pillai A vellanist

Fake "The Tamils Eighteen Hundred Years Ago-1956" Book

is inspired by Pallars community ashirvatham,gurusamy and Nadars community telugu brahmin

S.Ramachandran,Ganeshan,Nedumaran is truly written by a fellow vellala name Kanakasabai pillai.V




காலின் மெக்கன்சி பிரபுவும் வெள்ளாளர் ஒலைகளும்
காணாடு-கோனாடு வெள்ளாளர் சண்டை(தேக்காட்டூர் சுப்பிரமணிய வேளார் ஒலை)
மறவர் ஜாதிவர்ணம் ஓலை(போலி செய்திகள்)
கணகசபை பிள்ளையின் நாகர் திரிபுகளும் வெள்ளாள மயமாக்கலும்
K.K Pillai or Kanagasabai pillai's Fake Naga Race claims and Vellalization
https://www.vocayya.com/ தலத்திற்கு

Caldwell and his followers who wrote and spoke about Tamil culture and history endeavoured to show that Tamils were essentially a peaceful people who had achieved a high level of civilization independent of and prior to the arrival of the ‘Aryans’ in the Indian subcontinent. This was the unique Dravidian civilization. The theory of Dravidian linguistic and hence cultural independence also contained in it the idea that the Tamils were originally a class of peaceful farmers. The politics of Caldwell’s teleology compelled him [to] introduce this idea into his writings. (It was seen earlier that it arose from the attitude he shared with the English rulers towards the Maravar.) The views of Bishop Caldwell were found to be extremely useful by the newly arisen Vellala elite which was contending for higher status in the Varna hierarchy of caste. Therefore the ‘histories’ which were written by the Dravidian school of Tamil studies at the turn of the [20th] century were underpinned by,
(a) The political and religious concerns of Caldwell and other missionaries like Henry Martyn Scudder and G.U.Pope
(b) The caste politics of Vellala upward mobility.




The interests of both were intertwined. Their express political interest was to show that Tamil culture in essence was pre-Aryan-Brahmin and non-martial. The first non-Brahmin Tamils to take up the Dravidian theory to examine theTamil past belonged to the Vellala elite and were supported and encouraged by Protestant missionaries (and sometimes by English administrators).



Professor Sunderam Pillai, 1855 - 1897

The writings of Professor Sunderam Pillai of the Trivandrum University on Tamil history and culture inspired many of his castemen who had been seething at being classified as Sudras by the Brahmins, and worse, by the British caste census and courts of law as well.

Thus, the historical works of the early Dravidian school were produced as “social charters directed toward the census, where the decennial designation of caste status became a major focus for contests over rank between 1870 and 1930.



V.Kanakasabhai Pillai
1855 - 1906

The first Dravidian history of the Tamils, ‘The Tamils Eighteen Hundred Years Ago’, was written by V.Kanakasabhai Pillai, a Vellala from Jaffna who was a civil servant in Madras. Edgar Thurston thought it appropriate to quote the following excerpt from that work, in the section dealing with the Vellala caste in his ‘Castes and Tribes of South India’.


Kanakasabhai Pillai 1925. The book carried forewords from as many as two dozen people of various castes. C. Subramania Bharati, the iconic Tamil poet, wrote prefaces to only two books in his lifetime and Varuna cintamani was the first.

Kanagasabai Pillai wrote in this article that Nagars are not Tamils and the races listed as Maravar, Einar, Oliyar, Oviyar, Aruvalar are Nagas really are not Nagas.

It is proof that they are the original Tamils.

His comments in the book , ‘The Tamils Eighteen Hundred Years Ago’, was written by V.Kanakasabhai Pillai

some,










"They are the oldest tribe of Tamilians called Villavars and Meenavars are Bhills and Meenas lived in today's Rajasthan They are fishermen and bearers of the bow.".


Bhil Meena

From Wikipedia, the free encyclopedia
Bhil Meena
भील मीणा
Bhil Meena.jpg
Woman of Bhil Meena tribe.
Regions with significant populations
           Rajasthan,1,05,393[1][2][3]
           Madhya Pradesh,2,244[2][3]
Related ethnic groups
 • Bhil  • Meena

The Bhil Meena (also spelled Bhil Mina) are a tribal group found in the state of RajasthanIndia.

Mainly they are mixed tribe of tribal Meenas and Bhils.[4]

Social status[edit]

As of 2001, the Bhil Meenas were classified as a Scheduled Tribe under the Indian government's reservation program of positive discrimination.[5]




"Historians say that in the very old days, a group called Nagas spread all over the country of India, then the Dravidians entered India from the northern countries outside of India and gradually spread throughout this country, and then the Aryans also entered and spread in this country. There are many types of principles about this;‘The Tamils Eighteen Hundred Years Ago’, was written by V.Kanakasabhai Pillai says:

He says that the Nagas defeated Villavar and Meenavar tribes.

According to Kanakasabhai pillai about the Nagar:- "A prosperous and civilized caste once ruled over large parts of India, Kataram (Burma) and Sri Lanka. The sculptors who made these idols according to their skill, seem to have thought of the Nagara as a mixture of people and snakes. The ancient Tamils also had the same idea.


There are many sects in Nagar such as Maravar, Einar, Oliyar, Oviar, Aruvalar, Bharatavar.

Manimegalai says that there are divisions.?

The warlike people in Nagas were Maravars. They were bitterly hostile to the Tamils. They were later included in the armies of the Tamil kings. Among them, the chera chieftain was pittan Kotan. The Pandyan chieftain was Nagan.

Next in Nagar were the Eyinars who sacrificed a buffalo to Kali. Later they were known as thieves or thieves.

They are referred to as Maran Eyinan in the Pandya inscriptions.

In Nagar, the Oliyars were oppressed by Karikalan. Their country is olinadu was near Kaveripatnam.


olinagan Matayan

olinagan Narayanan

They are found in Chola inscriptions.

Aruvalar rule thondai Mandal.

Oviyar rule Uraiyur before Cholas

Among Nagas Bharathavars were fishing,pear diving people. They were in the southern parts of the Pandyan country.

The Cheras are Vanavars came from the  Himalayas.


Chola are thirayars came from Burma.


Pandyar are Marans came from Mongolia.


These research from kanagasabai pillai.


‘The Tamils Eighteen Hundred Years Ago’, was written by V.Kanakasabhai Pillai, a Vellala from Jaffna who was a civil servant in Madras. Edgar Thurston thought it appropriate to quote the following excerpt from that work, in the section dealing with the Vellala caste in his ‘Castes and Tribes of South India’.

“Among the pure Tamils, the class most honoured was the Arivar or Sages. Next in rank to the Arivar were Ulavar or farmers. The Arivar were ascetics, but of men living in society the farmers occupied the highest position. They formed the nobility, or the landed aristocracy, of the country. They were also called Vellalar, the lords of the flood or karalar, lordsof the clouds…The Chera, Chola and Pandyan kings and most of the petty chiefs of Tamilakam, belonged to the tribe of Vellalas.” (Thurston, 1906: p.367-368)

Among them, the kosars who created the Kongu kingdom belonged to the Gujjar Gujran Empire of Gujarat.


Among them, Vaduga Vellala created the Vijayanagara Empire.


He ruled Karnataka as the most skilled among them.


He ruled Andhra Pradesh under the name of Velama Naidu.


The Ganga kings of Karnataka were Vellalar."




This is little but Mr. Kanakasabai Pillai's measurements are high


Are Maravars and Bharathavars are Nagas?

It is said somewhere in Manimekalai that there is a section called ``Maravar Eyinar oliyar Oviyar Aruvalar Bharatavar'' in Nagas. We will reward of one lakh rs is given to those who discover this.



If we look at the single word Nalai Kilavan Nagan Maravan, today Vellalan, Nadan, Pallan named as Nagaraj and Nagasamy names more than a crore.

Villavan, Meenavan are the titles of Pandyan, Cheran kings for their flag indication.

There are not ethinic villavar and meenavars and  It is ironic that the lower class of Rajasthan and the non-Tamil ethnic group whose profession is hunting and fishing are called Tamils 

is shameful claim.


The real tamils like Maravar and Bharathavar of unknown other state language to wrong claim as nagas.

The real Villavar and Meenavar may be Maravar and Bharathavars by proffassions.


If Maravar had a deep enmity with the Tamils. The claim Vellalar Kosar, Velama Naidu, Kannada Pallalan, Kanganlam, Pandyan Mongolian, Cholan Burmakaranlam claim as

tamil is joke. and the book title name as"Tamils Eighteen hundred years ago" is LOL




Maravar, Eyinar, Oliyar, Oviyar, Aruvalar, Bharatavar are present in the Sanga literature. So Vellalar is not a Tamil

The above Maravar, Einar, Olyar, Oviyar, Aruvalar and Bharatavar are pure Tamils.

Who are the Kallars? Let's see what caste  Kallar are Mutharaiyar kings of Tamil nadufrom 3rd centuary.

The Ganagasabai Pillai  book fail in this one inscription:

When the name "Vellalar" did not exist in Sangha Tamil literature, Tamils.How is it fair to claim Vellalar as a Dravidian or tamil?





Another name of Vellalar was "Karalar" were found in the book paripaadal written during Kalabharas periodwhich means that it comes only in the 4th century. The Kalabhra interregnum, which had the backing of Jaina and Buddhist clergy probably created a conducive atmosphere for the elevation of the status of Velalar. But this was only one phase of the metamorphosis. In the all India context also, a major transformation was taking place, and that was due to the rapid strides achieved in trade and agriculture under Gupta patronage

Pudukottai district History (V. Manickam) says.




When hill tribes such as Paliyar, Malayar, Malayalis, Kunnuvar (Kundravar), izhavar and other mountain farming people got the name 'Karalar'.

The evidence that Vellalar is a carer is also false. Like this

How can it be true that they are not Nagas when the two castes mentioned as Eyinar and oliyar in Nagas have got the name Vellalar.

This means there Nagas may be vellalars too.


Vellalan Eyinan Inscriptions:



Location: Kattumannarkovi


Temple: Thirumulanathar Temple


King: Chola King Adithan II


Period: 10th century


Inscription:


Swasti Sri Kopparakesari Panmar's birthday............


.............Vellalan Tuthumpadi Udaiyan in the family (Field)......


..................Moveli also Vellalan Eyinan in the family, Thambi udayan.......


In the family


This is an inscription taken in the year 1946. How come Kanakasabai Pillai was not aware of it. He has seen many Chola Pandyar inscriptions.




Like this, theOliyar are also known as Olinatu Vellalar.



Apart from this, the Kongu inscription mentions hunters, gypsys, musicians, hill tribes and many others as Vellalars. Who is the Vellalar that the Kanakasabha said then?

Is it not ironic that the Arivar knows himself and is a Munivar when there are no people called Arivar and Arivar in the five types of land(Kurinji,mullai,marutham,palai)?

Shouldn't there have been Alagar, Kamar, Muttalar, Mudavar and Sirippara may be listed in tribes?

Nagas were people before the history and how the kings of Sri Lanka were classified as Nagas when none of the Sri Lankan lord names not match the names of Maravar, Kallar and Bharatavar who were legitimate tamil tribes.


 To my mind, these caste genealogies used inscriptional material as sources much earlier than any professional historian - it certainly pre­

dates the use of epigraphs by P. Sundaram Pillai to mark “some mile­

stones in the history of Tamil literature” and date “the age of 

Thirugnanasambanda”. Oral history and proverbs were also extensively 

used.The 1934 edition of the Vanniya puranam pub­

lished by A. Subramania Nayagar is a good example of this. Some caste 

groups openly commissioned the writing of caste Puranas. The life of

290 A. R. Venkatachalapathy Mahavidwan Meenakshisundaram Pillai, the prolific nineteenth-century 

poet, is replete with instances of such commissioning.Another intellectual discipline that was frequently employed in the exercise of claiming higher caste ranking was etymology. 

Similarly he made fake palm leaf manu scripts  for the vellalars It has gone to British inquiry.Kanakasabhai Pillai, Kudalur (Tam. ku. kanakacapai pillai) 1925. Varuna cintamani.

(1901) Cennai: Taniyampal vilakam acciyantiracalai.Kanakasabai Pillai also wrote his own script for the adaptation by Vellalar Varuna Chindamani. Kanakasabai Pillai's name is Velir Vellalan is proved

to be false by researchers.It has been reported.


None of the three velirs like namely Athiyaman, Malayaman and Irukuvelir have not named as Vellalar.

There are more than 20 inscriptions where irukkuVelirs and Malayaman called himself Maravans. 

Then how come it will velir be vellalas?

 

Dissimilarities between Velirs and Velalars

 

Most of the scholars who have dealt with the above subject have either identified Velir, with Velalar or traced the origin of the Tamil Velalar to the Velir clan. They have no doubt studied the subject matter exhaustively but failed to observe the glaring dissimilarities between the Velir and Velalar: First of all, it can be pointed out that the term velanvayil occurs in Perumbanarrupadai. Generally vayil denotes those who serve as intermediaries. (Tol.Purat..28) There is no mention of Velalar in sangam literature but there are lots of references about Velir, connecting them with the rulership over the soil4. But, Tolkappiyam, the eariiest Tamil grammar which is silent about Velir equates Velalar with the ploughman and points out that the only avocation of the Velalar was agriculture. (This clearly shows that the Porulatikaram of Tolkappiyam or Marabiyal must have been written after the Sangam period). The trend of connecting Velalar with agriculture is reflected even today in the term of Velanmai or Vellamai used in the sense of cultivation. The term Velanmai occurs in this sense in Kalittokai (verse 101:45). In a Paripadal verse (no.20, line 63) the term Velalar occurs, in the sense of a ploughman

 History-writing was still the preserve of antiquarians, crackpots and vicarious nationalists (with a considerable degree of overlap!). To my mind, these caste genealogies used inscriptional material as sources much earlier than any professional historian - it certainly predates the use of epigraphs by P. Sundaram Pillai to mark “some milestones in the history of Tamil literature” and date “the age of Thirugnanasambanda”. Oral history and proverbs were also extensively used. Palm-leaf manuscripts were the jokers in the caste historians’ pack. Apparently long-lost and mutilated manuscripts were pulled out of nowhere and published. The 1934 edition of the Vanniya puranam published by A. Subramania Nayagar is a good example of this. 


Some caste groups openly commissioned the writing of caste Puranas. The life of 290 A. R. Venkatachaiapathy Mahavidwan Meenakshisundaram Pillai, the prolific nineteenth-century poet, is replete with instances of such commissioning. Another intellectual discipline that was frequently employed in the exercise of claiming higher caste ranking was etymology. Even though India’s long history of linguistic analysis, with pinnacles of achievement such as Panini and Tolkappiyam, was aware of word origins and (as Thomas Trautmann has demonstrated) words were classified as tatsama, tadbhava and desya, etc. based on origins,49 the specialisation of etymology concerned with word-roots was a new intellectual method, extensively used and abused in colonial India.




“Among the pure Tamils, the class most honoured was the Arivar or Sages. Next in rank to the Arivar were Ulavar or farmers. The Arivar were ascetics, but of men living in society the farmers occupied the highest position. They formed the nobility, or the landed aristocracy, of the country. They were also called Vellalar, the lords of the flood or karalar, lordsof the clouds…The Chera, Chola and Pandyan kings and most of the petty chiefs of Tamilakam, belonged to the tribe of Vellalas.” (Thurston, 1906: p.367-368)






Maraimalai Atikal
1867 -1950

The efforts of the early Dravidian school of Tamil ‘historiography’ culminated in the work of Maraimalai Atikal – the founder of the Pure Tamil movement which became a powerful force in the anti-Hindi struggles from 1928 onwards. He published a book called, ‘Vellalar Nakareekam’ – The Civilisation of the Vellalas – in 1923. The book was a lecture he had given at the Jaffna Town Hall on January 1, 1922 on the ‘Civilization of the Tamils’ A contribution of Rs.200 was made in Jaffna towards the publication of the lecture, as a book. The Jaffna Vellala of that time saw his interests as being bound with that of his castemen in South India, who were attempting to rid themselves of the Sudra status assigned to them in the Varna hierarchy of caste by Brahmins.

However, Maraimalai Atikal had decided to publish it as a book in order to refute a claim in the caste journal of the Nattukottai Chetti community, that the Chetties did not marry among the Vellalas because they (the Vellalas) were Sudras. In the English preface to the work, Maraimalai Atikal says that his book

“is written in scrupulously pure Tamil style, setting forth at the same time views of a revolutionary character in the sphere of social religious and historical ideas of the Tamil people…In the first place attention is directed to Vellalas, the civilized agricultural class of the Tamils, and to their origin, and organization…it is shown that at a time when all the people except those who lived all along the equatorial regions were leading the life of hunters or nomads, these Vellalas attained perfection in the art of agriculture…and by means of navigation occupied the whole of India. When the Aryan hordes came from the north-west of Punjab and poured forth into the interior, it was the ten Vellala kings then ruling in the north that stopped their advance.”

Maraimalai Atikal goes on to claim that the eighteen Tamil castes were created by the Vellalas for their service; that they (the Vellalas) were vegetarians fo the highest moral codes;that Saivism and the Saiva Siddhantha philosophy nurtured by the Vellalas for more than 3,500 years were the pre-Aryan religious heritage of the Tamils; that the classification of Vellalas as Sudras was the result of an insidious Aryan-Brahmin conspiracy. Maraimalai Atikal was also defending fellow Vellala Dravidian scholars and their claims against attacks and veiled criticisms of Brahmin Tamil academics, M.Srinivasa Aiyangar, a respected Brahmin Tamil scholar who had worked as an assistant to the superintendent of census for the Madras Presidency.

Mr.Stuart, had made a devastating attacking on the claims of the Dravidian school of Tamil historiography, which derived its authority from the ‘scientific’ philological works of Bishop Caldwell. He debunked the theory of the Caldwell-Vellala school that Tamil culture was constituted by the high moral virtues of an ancient race of peaceful cultivators, on the basis of what he had studied of the religion and culture of the Tamil country-side, as an officer of the census, and on the basis of ‘pure’ Tamil works that had been rediscovered towards the latter part of the 19th century.

Srinivasa Aiyangar noted in his ‘Tamil Studies’, “Within the last fifteen years a new school of Tamil scholars has come into being, consisting mainly of admirers and castemen of the late lamented professorand antiquary, Mr.Sunderam Pillai of Trivandrum.” Aiyangar argued that contrary to the claims of the new school, the Tamils were a fierce race of martial predators. He wrote,

“Again some of the Tamil districts abound with peculiar tomb stones called ‘Virakkals’ (hero stones). They were usually set upon graves of warriors that were slain in battle…The names of the deceased soldiers and their exploits are found inscribed on the stones which were decorated with garlands of peacock feathers or some kind of red flowers. Usually small canopies were put up over them. We give below a specimen of such an epitaph. A careful study of the Purapporul Venba Malai will doubtless convince the reader that the ancient Tamils were, like the Assyrians and the Babylonians, a ferocious race of hunters and soldiers armed with bows and lances making war for the mere pleasure of slaying, ravaging and pillaging. Like them the Tamils believed in evil spirits, astrology, omens and sorcery. They cared little for death. The following quotations from the above work will bear testimony to the characteristics of that virile race.

(1) Garlanded with the entrails of the enemies they danced with lances held in their hands topside down. (2) They set fire to the fertile villages of their enemies, and (3) plundered their country and demolished their houses. (4) The devil’s cook distributed the food boiled with the flesh of the slain, on the hearth of the crowned heads of fallen kings.

With these compare same passages from the Assyrian stories of campaigns: ‘I had some of them flapped in my presence and had the walls hung with their skins. I arranged their heads like crown…All his villages I destroyed, desolated, burnt; I made the country desert.’ And yet the early Dravidian are considered by Dr.Caldwell as the farmers of the best moral codes, and by the new school of non-Aryan Tamil scholars…”

Aiyangar even claims, “We have said that the Vellalas were pure Dravidians and that they were a military and dominant tribe. If so one could naturally ask, ‘How could the ancestors of peaceful cultivators be a war-like race?” He argues that the etymology of the root Vel is connected to war and weapons, that it was not uncommon for cultivating castes to have been martial tribes in former days as in the case of the Nayar, the Pillai, the Bants, etc. He also cites an official census of the Tamil population in the Madras Presidency, which shows that Tamil castes with a claim to traditional marital status constituted twenty six percent of the total number of Tamils in the Presidency. (Srinivasa Aiyangar; 1915, pp.40-58)

Aiyangar’s attack on the Dravidian theory of Caldwell and the Vellala propagandists had political undertones. Learned Brahmins of the day were acutely aware of the political interests that lay behind the claims of the early Dravidian school. Vellala Tamil revivalism and its idea of Dravidian uniqueness were closely related to the pro-British and collaborationist poltical organization that was formed in 1916, by the non-Brahmin elites of the Madras Presidency – the South Indian Liberal Federation. Its proponents were, therefore careful not to emphasise the narratives of the martial reputation of the Tamils that were embodied in the ancient ‘high’ Tamil texts or in the folk culture of rural Tamilnadu. (Tamil revivalism had been promoted by Protestant missionaries and British officials in the latter half of the 19th century, only in as much as it was seen to facilitate the social, economic and religious aims of demilitarizing Tamil society and diminishing the influence of Brahmins in it.)

This was done not only out of a desire to promote Vellala caste culture, as Tamil national culture, but also in conscious deference to the concerns of the Raj about the ‘seditious’ views of Tamil cultural revival that were being propagated by the ‘terrorists’ and their sympathisers which were aimed at stirring the “ancient martial passions” of the Tamils in general and the military castes in particular, by appealing to martial values inscribed in the caste traditions of the Maravar and linking them to a glorious past that had been sustained by, what according to them, was the unique and powerful Tamil martial tradition. The political life of Purananooru, the foundation text of Tamil militarism had been initiated by two Brahmins who were sympathisers of the Indian revolutionary movement at this juncture. (The one was the great Tamil poet Subramanya Bharathi; the other was the great Tamil scholar M.Raghava Aiyangar, the court pundit of the Marava kings of Ramnad.)

 

David Washbrook argues that “the subvention and protection of the north Indian dominant caste communities, and the martialization of their culture, were but two of the many ways in which south Asia paid the price of liberal Britain’s prosperity and progress.”(18) On the other hand the strategy of emasculating and destroying the hegemony of Tamil military caste communities and the demartialization of Tamil culture were two important ways in which the Tamil South paid the price of India’s development as a nation.

 

The legacy of these strategies in the north and south of the subcontinent, embodied in the structure of the modern Indian army, is central to the emergence of modern Tamil militarism. The gains of this demartialization were consolidated by favouring and encouraging non-military castes in Tamil society which “contrasted favourably with the Maravar”.(19)

 

The more important of these were the Vellalas, Nadars and Adi Dravidas. The culture and values of the “peace loving” (Madras census, 1871) Vellalas who had “no other calling than the cultivation of the soil” eminently suited the aims of demartialization and suppression of the traditional military castes. In this the British were following local precedents which had been based on the principle that the best way to ensure control and security was to “have none there but cultivators” (21). Thus, under active British patronage the Vellala caste established its dominance, and its culture became representative and hegemonic in Tamil society. The Nadars and Adi Dravidas were considered amenable to conversion. A large section of them had become Anglicans. The recruitment base of the Indian army in the Madras Presidency was constituted strongly in favour of these groups. The Dravidian ideology emerged as the cultural and academic basis for their pro-British politics, led by the newly arisen Vellala elite.

 

The nascent Dravidian movement was clearly underpinned by the concerns of British administrators and Anglican missionaries (22) in consolidating the social, economic and religious gains of demartialization. This is why the early Dravidian school of Tamil studies and historiography had a strong political compulsion to reject, ignore or play down the dominant role of the traditional military castes in Tamil history and culture, and to assert that Tamil civilization was Vellala civilization. (Maraimalai Atikal, was the chief proponent of this view.)

 

Thus in the early decades of the twentieth century we find two contending narratives (23) of Tamil national identity – the ideology and caste culture of the anti-British and “turbulent” military castes and the ideology and caste culture of the pro-British and “peace loving” Vellala elite – claiming authentic readings of the Tamilian past and present. The one claiming that the “pure Tamils” were Vellalas. The other claiming that all Tamils are Maravar and that the Tamil nation was distinguished by its ancient martial heritage. How then did Tamil militarism which originally was related to a political and social milieu that was opposed to the Dravidian movement become its dominant feature in the [nineteen] fifties and sixties to the levelof strongly impacting on the Tamil nationalist movement in Sri Lanka’s north and east?

 

It was related politically to changes that took place in the Dravidian movement and the changes that took place in Maravar – Indian National Congress relations after the [19]30’s. In the Dravidian movement the change was connected mainly with, (a) the rejection of the pro-British elitist leadership of the Justice Party in 1944. (b) the radical change in the attitude towards British rule and imperialism in 1947048 which gave rise to sharp differences within the movement.



These concerns, had compelled the Raj to take lines of action aimed at the terrorists and the military castes. One, it carefully sifted through the Tamil revivalist propaganda of the suspected sympathisers of the terrorist movement, to charge them with sedition. Two, it introduced the Criminal Tribes Act of 1911, with the express objective of throughly obtaining knowledge of, supervising and disciplining the Kallar and Maravar who were classified as dacoits and thugs under this act. The political mobilization of the Tamil military castes began as reaction against this act. The political leadership of this mobilization was inspired by the militarism of the terrorists. Modern Tamil militarism as a political force emerged from this conjuncture.


Thanks:

https://tamilnation.org/forum/sivaram/920801lg.htm

https://tamilnation.org/forum/sivaram/920901lg.htm

(a) Place Name Studies – Kankesanthurai Circuit, by Dr.E.Balasunderam of the Jaffna University, 1988, pp.5-6. The book was published for the Mani Vizha of S.Appadurai of Myliddy.

Kanakasabhai Pillai, Kudalur (Tam. ku. kanakacapai pillai) 1925. Varuna cintamani. (1901) Cennai: Taniyampal vilacam acciyantiracalai. Rajadurai, P. (Tam. pu. iracaturai) 1992. Cuyamariatai iyakkattirku natarkal arriya tontu. Virutunakar: Ilamaran patippakam. Rudolph, Lloyd and Rudolph, Susanne. 1967. The Modernity of Tradition: Political Development in India. Bombay: Orient Longman Shanmugasundaram, K. (Tam. ka. canmukacuntaram) 1995. Kaviccihkam rajarisi arttananca varma. Cennai: Pe. kantacami nayakar kalvi arakkattalai. 292 A. R. Venkatachalapathy Srinivas, M. N. 1966. Social Change in Modern India. Berkeley: University of California Press. -- . 2002. Collected Essays. New Delhi: Oxford University Press. Subramania Nayagar, A. (Tam. a. cuppiramaniya nayakar) 1955. Tirukkaivalam. Cennai: A. cuppiramaniya nayakar. Templeman, Dennis. 1996. The Northern Nadars of Tamilnadu: An Indian Caste in the Process of Change, Delhi: Oxford University Press. Trautmann, Thomas. 2006. Languages and Nations: the Dravidian Proof in Colonial Madras. Berkeley: University of California Press. Washbrook, David. 1975. ‘Development of Caste Organisation in South India’, in C. J. Baker, D. A. Washbrook, South India: Political Institutions and Political Change, 1880- 1940. Delhi: Macmillan.

கணகசபை பிள்ளையின் நாகர் திரிபுகளும் வெள்ளாள மயமாக்கலும்

 மறவர், கள்ளர்,பரதவரை நாகர் என போலியாக கதைவிட்ட கனகசபை பிள்ளை(K.K.Pillai)




காலின் மெக்கன்சி பிரபுவும் வெள்ளாளர் ஒலைகளும்
காணாடு-கோனாடு வெள்ளாளர் சண்டை(தேக்காட்டூர் சுப்பிரமணிய வேளார் ஒலை)
மறவர் ஜாதிவர்ணம் ஓலை(போலி செய்திகள்)
கணகசபை பிள்ளையின் நாகர் திரிபுகளும் வெள்ளாள மயமாக்கலும்
K.K Pillai or Kanagasabai pillai's Fake Naga Race claims and Vellalization
https://www.vocayya.com/ தலத்திற்கு

"1800 ஆண்டுகளுக்கு முந்தய தமிழகம்"

The Tamils Eighteen Hundred Years Ago-1956

என்ற புத்தகத்தின் வெள்ளாளரின் திரிபுகள்.


இன்றைய நாடார்,பள்ளர்,வெள்ளாளர் அனைவரும் சொல்லும் நாகர்,தமிழர்

வரலாறுகளின் முன்னோடியே கனகசபை பிள்ளை ஆவார்.


1850 களில் திராவிட மொழிக் குடும்பம் என்ற கருத்தை கால்டுவெல் முன்வைத்தார்.

இதற்கு முன்பே, கால்டுவெல்லின் கோட்பாடுகளுக்கு மெட்ராஸ் கலெக்டரான பிரான்சிஸ் வைட் எல்லிஸ் அடித்தளம் அமைத்திருந்தார்.பிரபல அமெரிக்க வரலாற்றாசிரியர் தாமஸ் ட்ராட்மேன் என்பவரின் ஆய்வில் "ஆங்கிலேயர்களின் அரசியல் நலன்களுக்கு ஆதரவான மொழி மற்றும்  தேசங்கள் பற்றிய அவர்களின் படைப்புகள் பற்றிய ஐரோப்பிய வரலாற்றாசிரியர்களின் படைப்புகளை இந்தியாவின் வரலாறாக உருவாக்கினர்" என்று

 தாமஸ் ட்ராட்மேன் கூறுகிறார்.


காலனித்துவ செல்வாக்கு:

கால்டுவெல் மற்றும் ஜி.யு போன்ற மிஷனரிகளின் படைப்புகளை பிரிட்டிஷ் அரசு தந்திரமாகப் பயன்படுத்தியது.போப். பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் இருந்து இருபதாம் நூற்றாண்டு வரை இருந்த காலனித்துவ மேலாதிக்கம் அதன் காலனிகளின் வரலாற்றில் நிறைய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.


கால்டுவெல் தமிழ் கலாச்சாரம் வரலாறு பற்றி எழுதிய புத்தகத்தில் தமிழர்கள் அடிப்படையில் ஒரு அமைதியான மக்கள் என்று காட்ட முயன்றார்.அவர்கள் பெயர் திராவிடர் என்றும்,அவர்கள் இந்திய துணைக்கண்டத்தில் 'ஆரியர்கள்' வருகைக்கு முன்னரே சுதந்திரமாக உயர்ந்த நாகரீகத்தை அடைந்தனர்.இதுவே தனித்துவமான திராவிட நாகரீகம். திராவிட மொழியியல் மற்றும் அதனால் பண்பாட்டு சுதந்திரம் என்ற கோட்பாடு தமிழர்கள் முதலில் அமைதியான விவசாயிகளின் வர்க்கம் என்ற கருத்தையும் உள்ளடக்கியது. இதுவே திராவிட கருத்தியல் என்ற வெள்ளாளரின் கலாச்சாரம் என மாறியது.




பிஷப் கால்டுவெல்லின் கருத்துக்கள், வர்ணப் படிநிலையில் உயர் பதவிக்காகப் போராடிக் கொண்டிருந்த, புதிதாக எழுந்த வெள்ளாளர் சாதியினருக்கு மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்தது. எனவே, [20 ஆம்] நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் திராவிடர் கழகத் தமிழாய்வுப் பள்ளியால் எழுதப்பட்ட ‘வரலாறுகள்’ கால்டுவெல் மற்றும் ஹென்றி மார்ட்டின் ஸ்கடர் மற்றும் ஜி.யு.போப் போன்ற பிற மிஷனரிகளின் அரசியல் மற்றும் மத அக்கறைகள் சார்ந்ததாக இருந்தது.


வெள்ளாளர் ஜாதியின் போலியான திராவிட வரலாறு:


தமிழ் கலாச்சாரம் சாராம்சத்தில் ஆரிய-பிராமணத்திற்கு முந்தையது போலவும் மற்றும் இராணுவம் அல்லாத அறநெறியுடைய சாத்வீகமானதாக காட்டபட்டது.

தமிழ் கடந்த காலத்தை ஆய்வு செய்வதற்காக திராவிடக் கோட்பாட்டை எடுத்த முதல் பிராமணரல்லாத தமிழர்கள் வெள்ளாளர் ஜாதியினர் மற்றும் புராட்டஸ்டன்ட் மிஷனரிகளால் (மற்றும் சில நேரங்களில் ஆங்கில நிர்வாகிகளால்) ஆதரிக்கப்பட்டு ஊக்குவிக்கப்பட்டனர்.


இதில் முதல் ஆள்

 




பேராசிரியர் சுந்தரம் பிள்ளை,(1855 - 1897):


திருவனந்தபுரம் பல்கலைக்கழகத்தின் தமிழ் வரலாறு மற்றும் கலாச்சாரம் பற்றிய பேராசிரியராக இருந்த சுந்தரம் பிள்ளையின் எழுத்துக்கள், பிராமணர்களால் வெள்ளாளர்கள் சூத்திரர்களாக வகைப்படுத்தப்படுவதையும், அதைவிட மோசமாக ஆங்கில அரசு ஜாதிவாரி மக்கள் தொகைக் கணக்கெடுப்பு மற்றும் நீதிமன்றங்களால் மிகவும் மோசமாக வகைப்படுத்தப்படுவதையும் தாங்கமுடியாமல் அவரது சாதியினரில் அவரை திராவிட ஆய்வாளராக ஆக்க முயற்சித்தனர்.எனவே இவரது ஆய்வுகள் வெள்ளாள ஜாதியரின் வரலாற்று ஆய்வு தொடக்கம் என கருதலாம்.


இவருக்கு அடுத்து  

வி.கனகசபை பிள்ளை(1855 - 1906)






யாழ்ப்பாணத்தைச் சேர்ந்தவரும் சென்னையில் அரசு ஊழியராக இருந்த வெள்ளாளர் வகுப்பை சேர்ந்தவரான வி.கனகசபைப்பிள்ளை என்பவரால் எழுதப்பட்டமுதல் திராவிட வரலாறு, ‘"1800 ஆண்டுகளுக்கு முந்தய தமிழகம்" என்ற முதல் தமிழ் திராவிட நூலை எழுதினார்.


இந்த கனகசபை பிள்ளையின் நூலே ‘தென்னிந்தி குலங்களும் குடிகளும்’ என்றஎட்கர் தர்ஸ்டன் எழுதிய நூலில் மேற்கோளாக அமைந்தது. இதை மேற்கோள் காட்டிவெள்ளாளரின் வரலாறாக காட்டினர்.


அதில்,


“சுத்தத் தமிழர்கள் என்போர் மிகவும் மதிக்கப்படும் வர்க்கமானஅறிவர் அல்லது முனிவர்கள்.அறிவருக்கு அடுத்த நிலையில் உள்ளவர்கள் உழவர் அல்லது விவசாயிகள்.அறிவர்கள் சந்நியாசிகள்,ஆனால் சமூகத்தில் வாழும் மனிதர்களில் விவசாயிகள் மிக உயர்ந்த இடத்தைப் பிடித்தனர். அவர்கள் நாட்டின் பிரபுக்களாகுவும் நிலப்பிரபு தத்துவத்தை உருவாக்கினர் எனவும்.


அவர்கள் வெள்ளாளர் அல்லது காரளர், மேகங்களின் அதிபதிகள் என்றும் அழைக்கப்பட்டனர்… சேர, சோழ மற்றும் பாண்டிய மன்னர்கள் மற்றும் தமிழகத்தின் பெரும்பாலான குறுநிலத் தலைவர்கள் வெள்ளாள இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். (தர்ஸ்டன், 1906: ப.367-368)



என்று எழுதிய புன்னியவான் கனகசபை பிள்ளை அவர்களே.


இந்த கட்டுரையில் கனகசபை பிள்ளை எழுதிய நாகர் என்போர் தமிழரல்லஎன்றும் நாகரில் மறவர்,எயினர்,ஒளியர்,ஓவியர்,அருவாளர் பரதவர் என்று பட்டியலிட்ட இனங்கள் நாகரே அல்ல என்பது அது சுத்த பொய்.

அவர்களே ஆதி தமிழர் என்பது நிருபனமாகும்.


"1800 ஆண்டுகளுக்கு முந்தய தமிழகம்" என்னும் நூலில் அவர் கருத்துகள்

சில,










"தமிழரில் பழமையான இனமாக வில்லவர்,மீனவர்கள் எனவும், இவர்கள்

இன்றைய ராஜஸ்தானில் பில்ஸ்,மீனாஸ் என்ற பெயரில் வாழ்ந்த

மீன்பிடிப்பவர்களாகவும் வில்லை ஏந்தியவர்களாக உள்ளர்".

Bhil Meena

From Wikipedia, the free encyclopedia
Bhil Meena
भील मीणा
Bhil Meena.jpg
Woman of Bhil Meena tribe.
Regions with significant populations
           Rajasthan,1,05,393[1][2][3]
           Madhya Pradesh,2,244[2][3]
Related ethnic groups
 • Bhil  • Meena

The Bhil Meena (also spelled Bhil Mina) are a tribal group found in the state of RajasthanIndia.

Mainly they are mixed tribe of tribal Meenas and Bhils.[4]

Social status[edit]

As of 2001, the Bhil Meenas were classified as a Scheduled Tribe under the Indian government's reservation program of positive discrimination.[5]




"இவர்களைமிகப் பழைய நாளிலே நாகர் என்ற ஓர் வகையினர் இந்திய நாடு முழுதும் பரவியிருந்தனர் என்றும், பின்பு இந்தியாவிற்குப் புறம்பே வடக்கிலுள்ள நாடுகளிலிருந்து திராவிடர் என்பார் இந்தியாவிற்குல் புகுந்து சிறிது சிறிதாக இந்நாடு முழுதும் பரவினர் என்றும், அதன்பின் ஆரியர் என்ற கூட்டத்தார் அவ்வாறே இந்நாட்டில் புகுந்து பரவலுற்றனர் என்றும் சரித்திரக்காரர் கூறுகின்றனர். இதுபற்றி எத்தனையோ வகையான கொள்கைகள் உண்டு; 'ஆயிரத்து எண்ணூறு ஆண்டுகளில் முந்தகைய தமிழர் ' என்னும் நூலினை ஆங்கிலத்தில் எழுதிய அறிஞர் வி . கனகசகைபப் பிள்ளை கூறுகிறார்.


நாகர்கள் வில்லவரை,மீனவரை வீழ்த்தினர் என்று கூறுகிறார்.


நாகர்களைப்பற்றிக் கனகசபைப்பிள்ளையவர்கள் கூறுமாறு:- "தொகையிற் பெருக்க மடைந்து நாகரிகம் வாய்ந்த ஒரு சாதியார் இந்தியா, கடாரம் (பர்மா) இலங்கையென்னும் தேயங்களில் பெரும் பகுதிகளை ஓரொரு காலத்தில் ஆண்டிருக்கின்றனர். தொழில் திறம் பொருந்த இச்சிலைகளையியற்றிய சிற்பிகள், இந்நாகரை அரவின் தன்மை வாய்ந்து மக்களுருவமும் பாம்புஉருவமும் கலந்த மெய்யினரென்றே நினைத்தனர் போலும். பண்டைக்காலத்துத் தமிழ்ப்புலவர்களும் இவ்வாறே எண்ணம் கொண்டிருந்தனர்


நாகரில் பல பிரிவினர் மறவர்,எயினர்,ஒளியர்,ஓவியர்,அருவாளர்,பரதவர் என்று பல

பிரிவுகள் இருப்பதாக என்று மனிமேகலை கூறுகிறது.?


நாகரில் போர் வன்மை மிக்கவர்கள் மறவர்களே இவர்கள் தமிழர்கள் மீது தீர பகைமைகொண்டிருந்தனர்.? இவர்கள் பின்னாளில் தமிழ் மன்னர்கள் படைகளில் சேர்க்கபட்டனர்.இவர்களில் சேரன் படைதலைவன் பிட்டன் கொற்றன். பாண்டியன் படைதலைவன் நாகன் என்பன ஆவர்.


நாகரில் அடுத்து எயினர் என்போர் இருந்தனர் இவர்கள் காளிக்கு எருமையை பலி கொடுத்தனர். இவர்க்ளை பின்னாளில் கள்ளர் அல்லது திருடர்கள் என கூறினர்.

இவர்களை பாண்டியர் கல்வெட்டுகளில் மாறன் எயினன் ஒருவன் கூறப்படுகிறான்.


நாகரில் அடுத்து ஓளியர் இவர்கள் கரிகாலனால் ஒடுக்கபட்டனர். இவர்கள்

ஒளிநாடு காவேரிபட்டினம் அருகே இருந்தது.

ஒளிநாகன் மாடையன்

ஒளிநாகன் நாராயனன்


என்போர் சோழர் கல்வெட்டுகளில் வருகின்றனர்.


அருவாளர் தொண்டை மண்டல நாகராம்


ஓவியர் உரையூரை ஆண்ட நாகராம்.


பரதவர் மீன்பிடித்தலை கொண்ட நாகராம். இவர்கள் பாண்டிய நாட்டில் தென் பகுதிகளில் இருந்தனர்.


சேரர் வாணவராம் இமயமலையில் இருந்து வந்தனர்.

சோழர் திரையராம் பர்மாவில் இருந்து வந்தனராம்.

பாண்டியர் மாறராம் மங்கோலியாவில் இருந்து வந்தனர்.


அடுத்து வெள்ளாளர்,பற்றி,

பிராமனிய வர்னத்தில் நான்கு வர்ணத்தில் சூத்திர வர்ணமான

வீழ்குடி வெள்ளாளர் என அழைக்கபட்டனராம்.

“சுத்தத் தமிழர்கள் என்போர் மிகவும் மதிக்கப்படும் வர்க்கமான

அறிவர் அல்லது முனிவர்கள்.அறிவருக்கு அடுத்த நிலையில் உள்ளவர்கள் உழவர் அல்லது விவசாயிகள்.அறிவர்கள் சந்நியாசிகள்,ஆனால் சமூகத்தில் வாழும் மனிதர்களில் விவசாயிகள் மிக உயர்ந்த இடத்தைப் பிடித்தனர். அவர்கள் நாட்டின் பிரபுக்களாகுவும் நிலப்பிரபு தத்துவத்தை உருவாக்கினர் எனவும்.இவர்கள் வேள் அல்லது வேளிர் ஆவர்.


அவர்கள் வெள்ளாளர் அல்லது காரளர், மேகங்களின் அதிபதிகள் என்றும் அழைக்கப்பட்டனர்… சேர, சோழ மற்றும் பாண்டிய மன்னர்கள் மற்றும் தமிழகத்தின் பெரும்பாலான குறுநிலத் தலைவர்கள் வெள்ளாள இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.


இவர்களில் கோசர் கொங்கு மண்டலத்தை உருவாக்கியவர் அவர்கள் குஜராத் குஜ்ஜர் குசான் பேரரசை சார்ந்தவராம்.

இவர்களில் வடுக வெள்ளாளர் விஜயநகர பேரரசை உருவாக்கியதாகவும்.

இவர்களில் வல்லாளர் என்று கர்நாடகாவை ஆண்டதாகவும்.

வெலமா நாயுடு என்ற பெயரில் ஆந்திராவை ஆண்டனர் எனவும். 

கர்நாடகா கங்க மன்னர்கள் வெள்ளாளர் எனவும்."


இது கொஞ்சம் தான் இன்னும் திரு கனகசபை பிள்ளை அவர்களின் அளப்புகள் அதிகம்.



மறவர்,பரதவர் நாகரா?


நாகரில் மறவர் எயினர் ஒளியர் ஓவியர் அருவாளர் பரதவர் என்ற பிரிவு மணிமேகலையில்எந்த இடத்தில் சொல்லி இருக்கிறது.இதை கண்டுபிடிப்பவர்களுக்கு ஒரு லட்சம் பரிசு.



நாலை கிழவன் நாகன் மறவன் என்ற ஒற்றை சொல்லை வைத்து பார்த்தால்இன்றைக்கு நாகராஜ்,நாகசாமி என்று பெயர் வைத்த வெள்ளாளன்,நாடான்,பள்ளன் ஒரு கோடி காட்டலாம்.


வில்லவன்,மீனவன் பாண்டியன் சேரன் கொடி பெயரே ஒளிய இனப்பெயர்கள் கிடையாது.இதற்கு இராஜஸ்தானின் தாழ்த்தபட்ட வகுப்பும் வேட்டையையும் மீன் பிடித்தலைதொழிலாக கொண்ட தமிழரியாத இனக்குழுக்கலை தமிழராய் கூறியதும் தமிழை தவிர வேறு மொழி அறியாத மறவர்,பரதவரை நாகராக  மாற்றியது நகைப்புகுரியது.


மறவர்,பரதவரை தான் சங்க இலக்கியம் வில்லவர்,மீனவர் என கூறியது தெரிந்தும் மறைத்த பிள்ளையின் செயல் அவரது இனப்புத்தி.


மறவர் தமிழர் மீது தீரா பகை கொண்டிருந்தனராம். வெள்ளாளருக்கு கோசர்,வெலமா நாயுடு,கன்னட பல்லாளன்,கங்கன்லாம்,பாண்டியன் மங்கோலியன்,சோழன் பர்மாகாரன்லாம் தமிழனா கதைவிடைல மறவர் தமிழர் மீது பகை என்பது "கட்டி வைத்து அடித்தாலும் சரியாகாது"


மறவர்,எயினர்,ஒளியர்,ஓவியர்,அருவாளர்,பரதவர் இவர்கள் சங்க இலக்கியம் முழுதும்வருகின்றனர் கனகசபை பிள்ளை சொன்ன வெள்ளாளர்,அறிவர்,முனிவர் எந்தசங்க இலக்கியத்தில் வருகின்றனர். எனவே வெள்ளாளர் தான் தமிழர் அல்ல

மேற்சொன்ன மறவர்,எயினர்,ஒளியர்,ஓவியர்,அருவாளர்,பரதவர் இவர்களே சுத்த தமிழர்.


எயினர் என்போர் கள்ளராம்.எயினர் எந்த ஜாதி என பார்ப்போம். கள்ளர் பற்றிய 7-ஆம் நூற்றாண்டு கல்வெட்டுமுத்தரையர் கல்வெட்டு முதல் கள்ளர் வேறு ஜாதி எயினர் வேறு ஜாதி.

கணகசபை பிள்ளை நாகர் புத்தகம் இந்த ஒரு கல்வெட்டிலே பொய்யாகிறது:

சங்க தமிழ் இலக்கியத்திலே "வெள்ளாளர்" என்ற பெயரே இல்லாதபோது தமிழர்

என்ற திராவிடர் என வெள்ளாளர் கோருவது எப்படி நியாயம் ஆகும்.





வெள்ளாளரின் இன்னோர் பெயரான "காராளர் என்ற பெயரே களப்பிரர் காலத்தில்

ஆதாவது 4 ஆம் நூற்றாண்டில் தான் வருகிறது என்று புதுக்கோட்டை மாவட்ட

வரலாறு(வீ.மாணிக்கம்) கூறுகிறார்.


காராளர் என்ற பெயரையும் மலை பழங்குடிகளான பழியர்,மலையர்,மலையாளிகள்,குன்னுவர்(குறவர்), இருளர் போன்ற மலை விவசாயம் கொண்ட குடிகள் பெற்ற போது

வெள்ளாளர் காராளர் என்ற ஆதாரமும் பொய்யாகிறது. இதைப்போல்


நாகரில் எயினர், ஒளியர் என்று குறிப்பிட்ட இரு ஜாதியும் வெள்ளாளர் என்ற பெயரை பெற்றுள்ள போது இவர்கள் நாகர் என்பது எப்படி உண்மை.



இடம்:காட்டுமன்னார்கோவில்

கோயில்:திருமூலநாதர் கோவில்

மன்னன்:சோழ மன்னன் இரண்டாம் ஆதித்தன்

காலம்:10-ஆம் நூற்றாண்டு

கல்வெட்டு:

ஸ்வஸ்தி ஸ்ரீ கோப்பரகேசரி பன்மர்க்கு யாண்டு............

.............வெள்ளாளன் துதும்பாடி உடையான் குடும்பில்(வயல்)......

..................குடும்பில் மூவேலியும் வெள்ளாளன் எயினன் தம்பி உடையான்........

குடும்பில்...........

இது 1946 ஆம் ஆண்டு எடுக்கபட்ட கல்வெட்டு இது கனகசபை பிள்ளை அவர்களுக்கு தெரியாமல் இருந்தது எப்படி .அவர் பல சோழர் பாண்டியர் கல்வெட்டு பார்த்துள்ளார்.


இதைப்போல் ஒளியரும் ஓளிநாட்டு வெள்ளாளர் என அழைக்கபட்டுள்ளனர்.




இது தவிர Kongu கல்வெட்டில் வேட்டை,குறசாத்துவோர்,இசைஅறைவோர்,மலைக்குடிகள்பலரும் வெள்ளாளர் என்ற கல்வெட்டு வந்துள்ளது. அப்போது கனகசபை கூறிய வெள்ளாளர் யார்?


அறிவர்,முனிவர் என்னும் இனத்தார் ஐவகை நிலத்திலும் இல்லை எனும்போது.வெள்ளாளர் தம்மை அறிவர்,முனிவர் என்பது நகைப்பில்லையா.


அப்போது அழகர்,காமர்,ஒழுங்கீனர்,முடவர்,சிரிப்பர் என்ற இனங்களும் இருந்திருக்க வேண்டாமோ?


நாகர்கள் வரலாறு தோன்றுமுன் இருந்த குடிகள் அவர்கள் மன்னர்கள் இலங்கை ஆண்டபெயர்கள் எதுவும் மறவர்,எயினர்,பரதவர் பெயர்களுடன் பொருந்தாத போது எப்படி நாகர்கள் என வகைபடுத்தினர்.


 To my mind, these caste genealogies used inscriptional material as 

sources much earlier than any professional historian - it certainly pre­

dates the use of epigraphs by P. Sundaram Pillai to mark “some mile­

stones in the history of Tamil literature” and date “the age of 

Thirugnanasambanda”. Oral history and proverbs were also extensively 

used.


திரு மனோன்மனியம் சுந்தரம் பிள்ளை தேவாரத்தை ஓலைகளில் திருத்தம் செய்ததாக

குற்றம் சாட்டபட்டுள்ளார்.

The 1934 edition of the Vanniya puranam pub­

lished by A. Subramania Nayagar is a good example of this. Some caste 

groups openly commissioned the writing of caste Puranas. The life of

290 A. R. Venkatachalapathy Mahavidwan Meenakshisundaram Pillai, the prolific nineteenth-century 

poet, is replete with instances of such commissioning.Another intellectual discipline that was frequently employed in the exercise of claiming higher caste ranking was etymology. 

இதே போல் இவர் போலியாக ஓலை சுவடிகள் வெள்ளாளர்களுக்காக உருவாக்க

அது ஆங்கிலேயர் விசாரனைக்கு சென்றுள்ளது.


Kanakasabhai Pillai, Kudalur (Tam. ku. kanakacapai pillai) 1925. Varuna cintamani. 


(1901) Cennai: Taniyampal vilacam acciyantiracalai.


கனகசபை பிள்ளையும் வருன சிந்தாமனி என்ற வெள்ளாளர் மேநிலையாக்கத்திற்கு சொந்த சுவடி எழுதியுள்ளார்.


கனகசபை பிள்ளை அவரகளின் வேள்,வேளான் வெள்ளாளன் என்ற பெயரும்கடையேழு வள்ளாளான வேளிர் எவரும் வெள்ளாளன் அல்ல

என நிருபனமாகிவிட்டது.


கிடைத்த வேளிரில் அதியமான்,மலையமான்,இருக்குவேளிர் என்ற மூன்று வேளிரும் வெள்ளாளர் என்ற பெயர் யாருக்கும் இல்லை.


இருக்கு வேளிரும்,மலையமானும் தன்னை மறவன் என கூறிய கல்வெட்டுகள் 20 க்கு மேல் உள்ளது. அப்போது வேள் எப்படி வெள்ளாளனாது.?


1928 ஆம் ஆண்டு முதல் இந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டங்களில் சக்திவாய்ந்த சக்தியாக விளங்கிய தூய தமிழ் இயக்கத்தின் நிறுவனர் மறைமலை அடிகளின் படைப்பில் ஆரம்பகால திராவிடப் படைப்பான ‘வரலாற்றியல்’ முயற்சிகள் உச்சத்தை அடைந்தன. 



அவர் 1923 ஆம் ஆண்டு வெள்ளாளர் நாகரீகம் என்ற நூலை வெளியிட்டார். 

1922 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி 1 ஆம் நாள் யாழ்ப்பாண நகர மண்டபத்தில் தமிழர்களின் நாகரிகம் என்ற தலைப்பில் அவர் ஆற்றிய உரையே இந்நூல். 200 விரிவுரையை புத்தகமாக வெளியிடுவதற்காக யாழ்ப்பாணத்தில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. அன்றைய யாழ்ப்பாண வேளாளர் தனது நலன்களை தென்னிந்தியாவில் உள்ள தனது சாதியினருடன் பிணைந்ததாகக்  மறைமலையடிகள் பேசினார், அவரின் பேச்சு பிராமணர்களால் ஜாதியின் வர்ண படிநிலையில் தங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட சூத்திர அந்தஸ்திலிருந்து தங்களைத் தாங்களே விடுவித்துக் கொள்ள முயன்றனர்.


ஆனால், நாட்டுக்கோட்டைச் செட்டி சமூகத்தின் சாதிப் பத்திரிக்கையில்,வெள்ளாளர்களிடையே செட்டிகள் (வெள்ளாளர்கள்) சூத்திரர்கள் என்பதால் திருமணம் செய்து கொள்ளவில்லை என்ற கூற்றை மறுப்பதற்காக, மறைமலை அடிகள் அதை நூலாக வெளியிட முடிவு செய்திருந்தார். ஆங்கில முன்னுரையில் மறைமலை அடிகள் தனது நூலில் கூறுகிறார்.


கனகசபை பிள்ளை மற்றும் மறைமலையடிகள் திராவிட வெள்ளாள கோட்பாடு

மதராஸ் பிரசிடென்சியில் மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு கண்காணிப்பாளரிடம் உதவியாளராக பணியாற்றிய மரியாதைக்குரிய பிராமண தமிழ் அறிஞரான எம்.ஸ்ரீனிவாச ஐயங்கார். அவர்களால் உடைத்தெரியபட்டது.


அய்யங்காரின் எழுத்துக்கள் ஸ்டூவர்ட், பிஷப் கால்டுவெல்லின் 'திராவிட' மொழியியல் படைப்புகளிலிருந்து அதன் அதிகாரத்தைப் பெற்ற திராவிடப் வெள்ளாள தமிழ் வரலாற்றுப்  கூற்றுகள் மீது தனது கருத்துகளை வைத்தார். தமிழ்நாட்டின் மதம் மற்றும் கலாச்சாரம் பற்றி அவர் ஆய்வு செய்ததன் அடிப்படையில், அமைதியான பயிரிடும் பண்டைய இனத்தின் உயர் ஒழுக்க நற்பண்புகளால் தமிழ் கலாச்சாரம் அமைக்கப்பட்டது என்ற கால்டுவெல்-வெள்ளாள  கோட்பாட்டை அவர் மறுத்தார். மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பு அதிகாரி, மற்றும் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் மீண்டும் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட தமிழ் படைப்புகளின் அடிப்படையில் தன் வாதங்களை வைத்தார்.


சீனிவாச ஐயங்கார் தனது ‘தமிழ் ஆய்வுகள்’ என்ற நூலில், “கடந்த பதினைந்து ஆண்டுகளில், திருவனந்தபுரத்தைச் சேர்ந்த திரு.சுந்தரம் பிள்ளையின் அபிமானிகள் மற்றும் வெள்ளாள சாதிக்காரர்களைக் கொண்ட ஒரு போலியான திராவிட தமிழ் அறிங்கர்கள் உருவாகியுள்ளனர் என்று குறிப்பிட்டார்.


 புதிய திராவிட வெள்ளாள கூற்றுகளுக்கு மாறாக, தமிழர்கள் போர்குடி இனம் என்று ஐயங்கார் வாதிட்டார். அவரின் கூற்றில் "சில தமிழ் மாவட்டங்களில் ‘வீரக்கால்’ (வீரக்கற்கள்) எனப்படும் விசித்திரமான கல்லறைக் கற்கள் நிறைந்துள்ளன. அவர்கள் பொதுவாக போரில் கொல்லப்பட்ட வீரர்களின் கல்லறைகளில் வைக்கப்பட்டனர்...இறந்த வீரர்களின் பெயர்கள் மற்றும் அவர்களின் சுரண்டல்கள் மயில் இறகுகள் அல்லது சில வகையான சிவப்பு மலர்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட கற்களில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. பொதுவாக சிறிய விதானங்கள் அவற்றின் மீது போடப்பட்டன. அத்தகைய வரைபட மாதிரியை கீழே தருகிறோம். புறப்பொருள் வெண்பா மாலையைக் கவனமாகப் படிப்பதில் பழங்காலத் தமிழர்கள், அசிரிய இனத்தோர்  மற்றும் பாபிலோனியர்களைப் போல, வேட்டையாடுபவர்கள் மற்றும் வில் மற்றும் ஈட்டிகளுடன் ஆயுதம் ஏந்திய போர்வீரர்களின் வெறித்தனமான இனம் என்பதை வாசகருக்கு நம்ப வைத்தனர்.அவர்களைப் போலவே தமிழர்களும் மந்திரம்,ஆன்மா, ஜோதிடம், சகுனம், சூனியம் போன்றவற்றில் நம்பிக்கை கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் மரணத்தைப் பற்றி சிறிதும் கவலைப்படவில்லை. மேற்கூறிய படைப்பின் பின்வரும் மேற்கோள்கள் அந்த வீரிய இனத்தின் குணாதிசயங்களுக்கு சாட்சியமளிக்கும் என்பது அவரின் கூற்று.


அவர்கள் போர்களில் எதிரிகளின் குடல்களால் மாலை அணிவிக்கப்பட்ட அவர்கள் கைகளில் ஈட்டிகளை மேலிருந்து கீழாகப் பிடித்துக்கொண்டு நடனமாடினார்கள். (2) அவர்கள் தங்கள் எதிரிகளின் வளமான கிராமங்களைத் தீயிட்டுக் கொளுத்தினர், (3) அவர்களின் நாட்டைக் கொள்ளையடித்து, அவர்களின் வீடுகளை இடித்தார்கள். (4) பிசாசின் சமையல்காரன் கொல்லப்பட்டவர்களின் சதையுடன் வேகவைத்த உணவை, விழுந்த அரசர்களின் முடிசூட்டப்பட்ட தலைகளின் அடுப்பில் விநியோகித்தார். அவற்றின் தோல்களால் சுவர்களைத் தொங்கவிட்டேன். நான் அவர்களின் தலைகளை கிரீடம் போல ஏற்பாடு செய்தேன்...அவருடைய கிராமங்கள் அனைத்தையும் அழித்தேன், பாழாக்கினேன், எரித்தேன்; நான் நாட்டைப் பாலைவனமாக்கினேன் என்று தான் சங்க பாடல்கள் தமிழர்களை வர்ணிக்கிறது..’


இன்னும் முற்கால திராவிடர்களை டாக்டர்.கால்டுவெல் சிறந்த ஒழுக்க நெறிகளின் விவசாயிகளாகவும், ஆரியர் அல்லாத தமிழ் இனம் கருதுகிறார்கள்.

அது சுத்த பொய். அவர்கள் மறவர் கள்ளர் போன்ற போர்குடி மரபினர்.


ஐயங்கார் கூறுகிறார், “வெள்ளாளர்களை தூய திராவிடர்கள் என்றும் அவர்கள் இராணுவ மற்றும் ஆதிக்க பழங்குடியினர் என்று கருதினால்  ‘அமைதியாகப் பயிரிடுபவர்களின் விவசாய முன்னோர்கள் எப்படி போர்குடி போன்ற இனமாக இருக்க முடியும்?’ என்று ஒருவர் இயல்பாகக் கேட்கலாம். அதற்கு எவரிடம் பதில் இல்லை 


வெள்ளாள தமிழ் மறுமலர்ச்சியும் அதன் திராவிட தனித்துவம் பற்றிய கருத்தும் 1916 ஆம் ஆண்டு மெட்ராஸ் பிரசிடென்சியின் பிராமணரல்லாத உயரடுக்குகளால் உருவாக்கப்பட்ட பிரிட்டிஷ் சார்பு மற்றும் ஒத்துழைப்பு அரசியல் அமைப்புடன் நெருக்கமாக தொடர்புடையது வெள்ளாளர்கள் அதன் ஆதரவாளர்கள், 


பண்டைய 'உயர்ந்த' தமிழ் நூல்களிலோ அல்லது கிராமப்புற தமிழ்நாட்டின் நாட்டுப்புற கலாச்சாரத்திலோ பொதிந்துள்ள தமிழர்களின் போர்குணம் நற்பெயரைப் பற்றிய கதைகளை வலியுறுத்தாமல் கவனமாக இருந்தனர். (19 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் புராட்டஸ்டன்ட் மிஷனரிகள் மற்றும் பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளால் வெள்ளாள தமிழ் மறுமலர்ச்சி ஊக்குவிக்கப்பட்டது, அது தமிழ் சமூகத்தை இராணுவமயமாக்கல் மற்றும் அதில் பிராமணர்களின் செல்வாக்கைக் குறைக்கும் சமூக, பொருளாதார மற்றும் மத நோக்கங்களை எளிதாக்குவதற்கு மட்டுமே. )


இது வெள்ளாள சாதி கலாச்சாரத்தை தமிழ் தேசிய கலாச்சாரமாக வளர்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தால் மட்டுமல்ல, 'பயங்கரவாதிகளால்' என்ற போர்குடிசாதி பற்றி பரப்பப்படும் தமிழ் கலாச்சார மறுமலர்ச்சி பற்றிய 'தேசத்துரோக' பார்வைகள் பற்றிய ஆங்கிலேயரின் கவலைகளுக்கு ஆறுதலாகவும் செய்யப்பட்டது. மற்றும் அவர்களின் அனுதாபிகள் பொதுவாக தமிழர்களின் "பழங்கால போர் உணர்வுகளை" தூண்டுவதை நோக்கமாகக் கொண்டவர்கள் மறவர்கள் குறிப்பாக போர்குடி சாதியினர்,


டேவிட் வாஷ்ப்ரூக் வாதிடுகிறார், "வட இந்திய ஆதிக்க சாதி சமூகங்களின் துணை மற்றும் பாதுகாப்பு, மற்றும் அவர்களின் கலாச்சாரத்தின் தற்காப்பு, தாராளவாத பிரிட்டனின் செழிப்பு மற்றும் முன்னேற்றத்திற்கான விலையை தெற்காசியா செலுத்திய பல வழிகளில் இரண்டு."(18) அன்று மறுபுறம் தமிழ் போர்குடி சாதி சமூகங்களின் மேலாதிக்கத்தை அழித்தொழிக்கும் மூலோபாயம் மற்றும் தமிழ் கலாச்சாரத்தின் எல்லை நிர்ணயம் ஆகிய இரண்டு முக்கிய வழிகளில் தமிழ் தெற்கு இந்தியாவின் வளர்ச்சிக்கு விலை கொடுத்தது.


திராவிட வெள்ளாள கோட்பாடுகள் ஆங்கிலேய ப்ரோட்டஸ்டண்ட் மிஷினரிகளால் வளர்க்கபட்டது. இதைதான் இன்றைய நாடார்,பள்ளர்கள் தங்களது வரலாறாக  கையாண்டு வருகின்றனர்.


நன்றி:


நன்றி:

https://tamilnation.org/forum/sivaram/920801lg.htm

https://tamilnation.org/forum/sivaram/920901lg.htm

(a) Place Name Studies – Kankesanthurai Circuit, by Dr.E.Balasunderam of the Jaffna University, 1988, pp.5-6. The book was published for the Mani Vizha of S.Appadurai of Myliddy.

Kanakasabhai Pillai, Kudalur (Tam. ku. kanakacapai pillai) 1925. Varuna cintamani. (1901) Cennai: Taniyampal vilacam acciyantiracalai. Rajadurai, P. (Tam. pu. iracaturai) 1992. Cuyamariatai iyakkattirku natarkal arriya tontu. Virutunakar: Ilamaran patippakam. Rudolph, Lloyd and Rudolph, Susanne. 1967. The Modernity of Tradition: Political Development in India. Bombay: Orient Longman Shanmugasundaram, K. (Tam. ka. canmukacuntaram) 1995. Kaviccihkam rajarisi arttananca varma. Cennai: Pe. kantacami nayakar kalvi arakkattalai. 292 A. R. Venkatachalapathy Srinivas, M. N. 1966. Social Change in Modern India. Berkeley: University of California Press. -- . 2002. Collected Essays. New Delhi: Oxford University Press. Subramania Nayagar, A. (Tam. a. cuppiramaniya nayakar) 1955. Tirukkaivalam. Cennai: A. cuppiramaniya nayakar. Templeman, Dennis. 1996. The Northern Nadars of Tamilnadu: An Indian Caste in the Process of Change, Delhi: Oxford University Press. Trautmann, Thomas. 2006. Languages and Nations: the Dravidian Proof in Colonial Madras. Berkeley: University of California Press. Washbrook, David. 1975. ‘Development of Caste Organisation in South India’, in C. J. Baker, D. A. Washbrook, South India: Political Institutions and Political Change, 1880- 1940. Delhi: Macmillan.

தராக்கி சிவராம்

ஸ்ரீனிவாச அய்யங்கார்